Τίποτε εκεί μέσα δεν θυμίζει κομμωτήριο. Άλλωστε η Ελπίδα δεν κουρεύει, κάνει γλυπτική στο κεφάλι. Το εργαλείο της δεν είναι το ψαλίδι, αλλά η επαφή με τον πελάτη, η επικοινωνία.
«Για να αποφασίσω πώς θα κουρέψω, πρέπει να κοιτάξω στην ψυχή του άλλου. Όλη η αλήθεια κρύβεται στο βλέμμα και στην επιθυμία. Υπάρχει ένα αρχικό σχέδιο, μου λέει τι περίπου θέλει. Στην πορεία όμως συντονίζομαι με τον άνθρωπο. Παρατηρώντας το πρόσωπό του στον καθρέφτη αποφασίζω πώς θα προχωρήσω.
Υπάρχει γενικά ένας φόβος στις γυναίκες να κάνουν αλλαγές, προτιμούν την πεπατημένη. Ο περιορισμός βρίσκεται στην επιθυμία που έχουν ή δεν έχουν να αλλάξουν. Όχι μόνο το μαλλί τους, να αλλάξουν διάθεση. Αυτή είναι η πρόκληση για μένα, να θέλει μια γυναίκα να αλλάξει, να με εμπιστευθεί και να μπορέσω να δημιουργήσω, να την πάω παραπέρα.
Υπάρχουν πελάτισσες που μου λένε κάνε ό,τι θες, εν λευκώ. Είναι πολύ λίγες, αλλά πολύ συνειδητοποιημένες, έχουν δουλέψει την εικόνα τους κι εγώ πρέπει να την ανακαλύψω».

Ελπίδα, Ν. Φωκά