«Είμαι μισή Πόντια και μισή Μικρασιάτισσα. Όταν ήρθαν οι πρόσφυγες εδώ, στην Καλαμαριά, οι περισσότεροι ήταν Πόντιοι, οι Καραμανλήδες πολύ λιγότεροι. Η γιαγιά μου η Καπαδόκισσα συμβούλεψε τον μπαμπά μου να μην κάθεται στο σχολείο με τους δικούς τους αλλά με τα παιδιά των Ποντίων. Γιατί, όπως έλεγε, αυτοί ήξεραν πιο πολλά γράμματα. Και πράγματι, οι Πόντιοι μιλούσαν πολύ καλύτερα ελληνικά.

Οι Έλληνες της Καππαδοκίας, υιοθετώντας την τουρκική γλώσσα είχαν τη δυνατότητα να εκτελούν πιο άνετα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, το δείχνουν και τα καραμανλίδικα ευαγγέλια. Αντίθετα, οι Πόντιοι έδωσαν προτεραιότητα στη γλώσσα τους, προσπάθησαν να τη διατηρήσουν όσο μπορούσαν περισσότερο. Έτσι, η οικογένεια από την πλευρά της μαμάς μου, που ήταν Πόντιοι, μπορούσαν από την πρώτη μέρα που ήρθαν εδώ να επικοινωνήσουν καλύτερα. Η αλήθεια είναι ότι οι Πόντιοι υπήρξαν πάντοτε πολύ πιο εξωστρεφείς και κοινωνικοί, ενώ οι Καραμανλήδες ήταν πολύ κλειστοί άνθρωποι».

Δέσποινα, Καλαμαριά