Περίμενε το λεωφορείο στη στάση, ντυμένη του κουτιού. Και πώς αλλιώς να γίνει; Μοδίστρα τόσα χρόνια, οι συνήθειες δεν αλλάζουν.

«Βγαίνω αρκετά έξω. Με τις φίλες μου βλέπουμε σινεμά, κανένα θέατρο, πηγαίνουμε για καφέ. Και ταξιδάκια καμιά φορά, δεν καθόμαστε κλεισμένες στο σπίτι.
Στην τηλεόραση μου αρέσει να βλέπω τα τούρκικα, είναι πιο συμμαζεμένα, δεν είδα κανένα τούρκικο έργο να έχει προστυχιές. Δείχνουν κοινωνικά θέματα, οικογένειες, αγάπες. Καμιά φορά είναι και σκληρά, έχουν σκοτωμούς, αλλά όχι αηδίες σαν τα δικά μας. Οι γυναίκες της ηλικίας μου, 82 χρονών είμαι, τα βλέπουμε γι’ αυτό το λόγο. Μιλάω τα τούρκικα, βοηθάει κι αυτό.
Βλέπω όμως ανελλιπώς και ειδήσεις, θέλω να είμαι ενημερωμένη για όλα».

Χρυσούλα, Καλαμαριά