Από παιδί, όποτε ανέβαινα στον Λευκό Πύργο και περνούσα μπροστά από αυτούς τους φεγγίτες, αισθανόμουν ανατριχίλα. Έκανα πάντοτε την ίδια σκέψη: Να είσαι φυλακισμένος εδώ μέσα και να βλέπεις καθημερινά τη θάλασσα και την πόλη σε απόσταση αναπνοής. Το ίδιο ακριβώς σκεφτόμουν όποτε έβλεπα ταινίες ή ντοκιμαντέρ με θέμα τις φυλακές του Αλκατράζ στο Σαν Φρανσίσκο. Θλιβερή ομοιότητα, ό,τι και να πεις. Σε πιο πρόσφατες επισκέψεις μου εκεί, τώρα που ο Λευκός Πύργος λειτουργεί ως μουσείο, ένιωσα ακριβώς το ίδιο. Τελικά, πόσος χρόνος χρειάζεται, για να απαλλαγεί ένα κτίριο από την αποφορά της ιστορίας του; Ή μήπως δεν θα έπρεπε;
Λευκός Πύργος