«Πολλοί φωτογραφίζονται μπροστά στο σπίτι τους, με την οικογένειά τους, το εργοστάσιό τους ή ό,τι άλλο κατάφεραν στη ζωή τους. Έτσι και εγώ εδώ, στα σκαλιά της Τράπεζας της Ελλάδος. Όχι, δεν έγινα τραπεζίτης, απλά η τράπεζα κατέχει όλα μου τα υπάρχοντα.
Στα πενήντα δύο μου βρίσκομαι και πάλι στην αρχή, στην αφετηρία, σαν να με κατάπιε το φιδάκι στο παιχνίδι, έχοντας χάσει πολλά και –κυρίως– χρόνο. Και αυτό, όσο και αν ακούγεται σαν ‘‘γαμώτο’’, είναι τελικά χαλαρωτικό και λυτρωτικό. Χαμογελώ ξανά –πικρά ή όχι, είναι άλλη υπόθεση– φαντάζομαι και σχεδιάζω νέες ιδέες, έχω χρόνο γι’ αυτές, χρόνο για μένα. Χαίρομαι την υποστήριξη των φίλων, την αγάπη των ανθρώπων μου, την ευκαιρία να δημιουργήσω και πάλι από την αρχή.
Γεννήθηκα και ζω στη Θεσσαλονίκη, πρόλαβα δύο εποχές, αυτή της χαράς και αυτή της απογοήτευσης. Και όμως, τώρα είναι η εποχή μου. Χαμηλό προφίλ, απλή ζωή, κοινωνική προσφορά, μια μπίρα είναι αρκετή, μια αγκαλιά είναι δυνατή, η ζωή μπορεί να είναι και ωραία. Ακόμη και τώρα.
Εκπαιδευτικός, με μια ευρύτερη έννοια, χαίρομαι που παιδιά και ενήλικες παίζουν, μαθαίνουν και χαίρονται με πράγματα και παιχνίδια που σχεδιάζω για αυτούς».
Νίκος, οδός Τσιμισκή
