Της αρέσει να αλωνίζει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αλλά και να ταξιδεύει, με τον τρόπο της, σε όλο τον κόσμο. Με τους ανθρώπους στο επίκεντρο. Για τα είκοσι χρόνια της, δεν είναι και λίγο…

«Μου αρέσει να ζω τη ζωή, να γεμίζω τον χρόνο μου. Σπουδάζω, γράφω, χορεύω φωτογραφίζω. Έχω μία παιδικότητα, ελπίζω να μείνω έτσι μέχρι να πεθάνω.
Δεν μου αρέσει να κάθομαι σπίτι, θέλω να ζω έξω, να γνωρίζω ανθρώπους, και ευγενικούς και αγενείς και χαρούμενους και όλους. Οι καλύτερες στιγμές μου είναι τα ανοιξιάτικα πρωινά, να ξυπνήσω πιο νωρίς, να βγω έξω να περπατήσω, να περάσω από φίλους, να πάω για έναν καφέ, να πάρω ένα βιβλίο…

Με εμπνέουν πολύ οι άνθρωποι στο κέντρο της πόλης, ειδικά αυτοί που δεν φαίνονται, οι κρυμμένοι ανάμεσα στα κτήρια, που μπορεί να είναι περίεργα ντυμένοι ή να κάνουν κάτι έξω από το νορμάλ πλαίσιο. Αυτοί που αναγνωρίζουν ότι είναι διαφορετικοί και επιλέγουν να ζουν στη σκιά. Ένας τέτοιος άνθρωπος, ακόμη και άσχημος, μπορεί να είναι πολύ όμορφος.
Μου αρέσουν οι σκληρές εικόνες της πόλης, δεν με τρομάζουν. Ένας χρήστης, ένας άστεγος, ένα ζευγάρι που τσακώνεται, κάνουν την κοινωνία πιο πολυμορφική.

Διασκεδάζω να μπαίνω στα παπούτσια των άλλων, κάτι σαν μεταμφίεση. Ας πούμε, όταν χορεύω φλαμένκο, μπορεί να είμαι στη Θεσσαλονίκη, αλλά αισθάνομαι σαν να τριγυρνάω στους δρόμους της Ανδαλουσίας. Έτσι ταξιδεύω, μπορώ να ζω κάθε μέρα αλλού!»

Θεοφανία, Καρόλου Ντιλ