Τον πέτυχα λίγο πριν πάρει το αεροπλάνο να επιστρέψει στη Νέα Ορλεάνη, όπου σπουδάζει.

«Στο σχολείο είχαμε διάφορα μαθήματα εγκληματολογίας, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον να ψάχνεις πώς έγινε κάτι για το οποίο δεν είχες από πριν καμία ιδέα. Έτσι στράφηκα στη βιοχημική εγκληματολογία, αυτό σπουδάζω. Προσπαθείς να βρεις τι έγινε, πώς έγινε, τι αποτέλεσμα είχε. Μοιάζει πολύ με μαθηματική συνάρτηση με πολλούς αγνώστους. Και, επειδή μου αρέσουν οι επιστήμες, βρίσκω πολύ ενδιαφέρον μέσω της επιστήμης να μπορείς να δείξεις από ένα αντικείμενο, π.χ. ένα μολύβι, ποιος το κρατούσε, πώς έγραψε, τι έγραψε κλπ.

Η μεθοδολογία έχει περάσει υποσυνείδητα στην καθημερινότητά μου, έχει αλλάξει πολύ η νοοτροπία μου. Εντάξει, δεν θα πάρω αποτυπώματα, για να βρω πού πήγαν τα κλειδιά μου, αλλά σίγουρα δεν θα τα χάσω τόσο εύκολα.

Αισθάνομαι ότι μέσα από τη δουλειά αυτή βοηθάω στην απονομή δικαιοσύνης, ταυτόχρονα όμως γνωρίζω ότι δεν πρέπει να με απασχολεί αυτό το κομμάτι. Εξετάζεις το γεγονός καθαυτό, χωρίς να το συσχετίζεις με ανθρώπους και καταστάσεις, διότι τότε δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός. Για παράδειγμα, αν πάρεις αποτυπώματα κάποιου από ένα ποτήρι, δεν θέλεις να ξέρεις αν αυτός σκότωσε ένα παιδάκι, γιατί τότε εύκολα θα τον καταδικάσεις, κι αυτό μπορεί να είναι άδικο.

Όσο πιο αποκομμένος είσαι από τη δικαιοσύνη, τόσο πιο πιθανό είναι να υπερισχύσει».

Δημόκριτος, Καρόλου Ντηλ