Πηγαίνει δευτέρα δημοτικού και, προς το παρόν, πηδάει από δέντρα και τοιχάκια. Από πού θα πηδάει σε μερικά χρόνια, δεν θέλω να το σκεφτώ. Μάλλον ούτε και η μαμά του.

«Το παρκούρ είναι να πηδάς από διάφορα ψηλά μέρη, από το ένα στο άλλο. Δεν έχω πέσει ποτέ κάτω, αλλιώς θα μου είχαν σκιστεί τα γόνατα. Βλέπεις να έχουν σκιστεί;

Το έμαθα από τον Λάζαρο. Κάνουμε παρκούρ στην παιδική χαρά, αλλά στο σχολείο δεν κάνουμε, γιατί έχει παντού διευθυντές.

Ο μπαμπάς με αφήνει. Η μαμά φωνάζει όχιιιιι, όχιιιιι, μην τυχόν!, κι εγώ το κάνω και η μαμά λέει αααχ, αγόρι μου, κι εγώ της λέω, αφού είμαι όρθιος! Κάνει σαν τη Ζουμπουλία στο Παρά Πέντε, όλο φοβάται».

Θοδωρής, οδός Μοργκεντάου