«Θέλει τόλμη η ζωή. Δεν ξέρω πόσα χρόνια θα ζήσω, αλλά πρέπει να τα ΖΗΣΩ. Δούλευα για χρόνια στον τραπεζικό τομέα. Ήμουν πάρα πολύ καλή στη δουλειά μου, αλλά ένιωθα ότι έπρεπε να φύγω από εκεί, γιατί με έπνιγε. Στον χώρο εκείνο ένιωθα ότι η ανάσα μου κοβόταν.
Η προσωπικότητά μου είχε αρχίσει να αλλοιώνεται, έβλεπα κάποια πράγματα στον χαρακτήρα μου να αλλάζουν, να μη με αναγνωρίζω. Αυτό φαινόταν και στην καλλιτεχνική μου δουλειά. Τα έργα μου έδειχναν θυμό αλλά και μια μελαγχολία.
Από την ώρα που έφυγα, άλλαξαν όλα. Οι πίνακές μου, αλλά και τα αντικείμενα που φτιάχνω, τα κοσμήματα, τα ρούχα, έχουν χαρά, έχουν ηρεμία. Τώρα σε ό,τι κάνω υπάρχει η ψυχή μου, υπάρχω εγώ όπως είμαι, όχι η στρεβλωμένη εικόνα μου.

Η επιβίωση δεν είναι εύκολη, αλλά και πότε ήταν; Όταν ήμουν εγκλωβισμένη στη «σιγουριά»; Οικονομικά και τότε στερούμουν, όπως και τώρα. Τουλάχιστον σήμερα έχω την ελευθερία να επιλέγω εγώ τι θα κάνω, πού θα ζήσω και τι θα με ταλαιπωρήσει».

Αντωνία, 1η προβλήτα.