Τον χάζευα να φωτογραφίζει στην παλιά παραλία. Προσπαθούσα να ανακαλύψω τη συνταγή που μεταμορφώνει έναν σεκιουριτά σε εξαιρετικό φωτογράφο δρόμου. Τη βρήκα: γίνεται αόρατος. Βλέπει χωρίς να τον βλέπουν. Και τραβάει αθόρυβα και δήθεν αδιάφορα, σαν να διώχνει μια μύγα από μπροστά του. Όσοι έχετε γάτες, καταλάβατε τι λέω.

«Έχει τρία τέσσερα χρόνια που άρχισα φωτογραφία, με το κινητό. Τραβούσα ό,τι μου χτυπούσε στο μάτι. Καταστάσεις, σκηνές, χρώματα, οτιδήποτε. Κέρδισα και κάτι βραβεία σε διαγωνισμούς για φωτογραφίες με κινητό, το μικρόβιο είχε μπει μέσα μου. Μου την έπεσαν και οι φίλοι, ‘πάρε ρε συ Γιάννη μια κάμερα’, πήρα τελικά μία. Δεν είχα ιδέα, ούτε να την κρατήσω δεν ήξερα. Μπήκα στο τριπάκι να μάθω, ώρες ολόκληρες στα tutorial του youtube. Οι πρώτες φωτογραφίες χάλια, πέταξα μερικές χιλιάδες.
Μετά άρχισα να βλέπω τι μου ταιριάζει πιο πολύ. Και ήταν ο δρόμος. Ούτε τοπίο, ούτε στούντιο. Η καθημερινότητα στον δρόμο, πάντοτε με ανθρώπους, φωτογραφία που αφηγείται κάτι.
Δεν δυσκολεύομαι να φωτογραφίζω ανθρώπους, γιατί δεν τους δίνω την ευκαιρία να καταλάβουν ότι τους τραβάω. Shoot and go. Οι street photographers είναι για μένα τα ΟΥΚ των φωτογράφων.
Μέχρι στιγμής η πόλη που ερωτεύτηκα για φωτογραφία δρόμου είναι το Τόκιο. Έχει μεγάλη street σκηνή, με πολλές και ενδιαφέρουσες αντιθέσεις. Επόμενος στόχος η Νέα Υόρκη. Και για αργότερα ανατολή, Μαρόκο ας πούμε, θέλω να παίξω με τα χρώματα.

Αυτό που θέλω να κάνω από εδώ και πέρα στη ζωή μου είναι φωτογραφία, φωτογραφία και φωτογραφία, να είμαι στον δρόμο και να τραβάω, τίποτε άλλο».

Εγώ πάντως μπήκα και ξεψάχνισα τις φωτογραφίες του εδώ.

Γιάννης, λεωφόρος Νίκης