«Δεν ήταν καθόλου τυχαίο που έγινα παραμυθού. Όταν πρωτοσυνάντησα την Ανθή Θάνου, στα σεμινάρια που έκανε, από το πρώτο μάθημα ένιωσα πάρα πολύ όμορφα. Μια φωνή μέσα μου μού είπε ‘‘αυτό είναι για σένα’’.
Μέχρι τότε είχα περάσει από πολλούς χώρους, οι βασικές μου σπουδές είναι θεολογία και φιλοσοφία, δούλεψα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σε κοινωνική υπηρεσία με ευπαθείς ομάδες, αλλά πάντοτε μόνο ένα κομμάτι μου εύρισκε ικανοποίηση. Ταυτόχρονα είχα καλλιτεχνικές ανησυχίες, θέατρο, μουσική, κατασκευές με τα χέρια και αγάπη για την παράδοση, τη λαογραφία και την έκφραση. Όλα αυτά, χωρίς να το υποψιάζομαι καθόλου, τα βρήκα στο παραμύθι. Όλες μου οι ανάγκες, όλες μου οι αγάπες, ό,τι είχα ονειρευτεί και ποθήσει, ό,τι ζούσε μέσα μου, αλλά δεν είχε ωριμάσει για να εκφραστεί, βρήκε τη θέση του στα παραμύθια. Ένιωσα πως τόσα χρόνια όργωνα ένα χωράφι χωρίς να το ξέρω. Ήταν σαν να ξαναγεννήθηκε ο κόσμος για μένα.
Τα παραμύθια που αφηγούμαι είναι αυτά που με συγκινούν, είτε ξέρω τον λόγο που συμβαίνει αυτό είτε όχι. Το διάστημα μάλιστα που τα δουλεύω, κοιμάμαι και ξυπνάω με τους ήρωες.
Είναι ένα πολύ ωραίο ταξίδι το παραμύθι, και ο τρόπος τον οποίο θα βρεις να το αφηγηθείς, είναι ένα μονοπάτι που σε οδηγεί να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Γιατί όλοι οι ήρωες των ιστοριών είμαστε εμείς οι ίδιοι. Είμαστε και ο λύκος και η Κοκκινοσκουφίτσα».

Κατερίνα, στη σκηνή