Μαγειρεύει καθημερινά για ένα απαιτητικό κοινό, αλλά η κουζίνα του δεν είναι στεγανή, η ζοφερή πραγματικότητα των λιγότερο προνομιούχων τρυπώνει εκεί μέσα με κάποιο τρόπο.

«Από τα διάφορα πράγματα με τα οποία καταπιάστηκα, είδα ότι η δουλειά στην κουζίνα ήταν για μένα η πιο ευχάριστη, μου έδινε μεγάλη χαρά, και έτσι αποφάσισα να γίνω μάγειρας. Είμαι στη θέση του επικεφαλής σεφ εδώ και 18 χρόνια. Μαγειρεύω καθημερινά για 120 περίπου άτομα από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ένα κοινό πολυπολιτισμικό. Αυτό έχει μια δυσκολία. Όταν προσπαθείς με τα ίδια πιάτα να τους ικανοποιήσεις όλους, κινείσαι επάνω σε μια λεπτή γραμμή για να το καταφέρεις. Στην αρχή προβληματίστικα αρκετά, η βάση μου ήταν η ελληνική και η γερμανική κουζίνα και κάποια πιάτα από άλλες χώρες. Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να ελίσσομαι και το πετυχαίνω αυτόματα.
Στο διάστημα αυτό υπήρξαν και πιάτα-τραγωδία, όπως μια φορά που αποφάσισα να βάλω στο μενού κουκιά. Ούτε οι Έλληνες δεν τα πήρανε!

Κάτι που με απασχολεί τον τελευταίο καιρό, και με δυσκολεύει πάρα πολύ στη δουλειά μου, έχει σχέση με το θέμα των προσφύγων. Περνάν δίπλα μας τόσοι άνθρωποι που υποφέρουν και στερούνται τα βασικά, ταλαιπωρημένοι και πεινασμένοι, και την ίδια στιγμή εμείς ασχολούμαστε με την αισθητική του φαγητού, με υφές, με γευστικές σχέσεις και ισορροπίες και τα παρόμοια. Αυτή η αντίθεση με προβληματίζει καθημερινά, με δυσκολεύει πολύ».

Δημήτρης, Θέρμη