Ένα τυχαίο συμβάν μεσοπέλαγα, από αυτά που ακούμε καθημερινά, με αίσιο ευτυχώς τέλος, έκανε τον καπετάνιο να δει τη ζωή με άλλο βλέμμα. Διότι, όπως μου είπε, άλλο πράγμα είναι να βλέπεις στην τηλεόραση τους πρόσφυγες να θαλασσοπνίγονται και άλλο να το ζεις από κοντά.

«Πριν από λίγες μέρες ανεβάζαμε ένα σκάφος από την Κω προς Θεσσαλονίκη. Συναντήσαμε στην ανοιχτή θάλασσα μια βάρκα καρυδότσουφλο, σε ανεξέλεγκτη πορεία με 6-7 μποφόρ και 49 άτομα επάνω. Τους άφησαν από Τουρκία για να πάνε υποτίθεται στη Μυτιλήνη και εμείς τους βρήκαμε πάνω στην πορεία μας να έχουν φτάσει, λόγω καιρού, στα ανοιχτά ανάμεσα Χίο και Ικαρία. Όλοι Σύριοι, ήταν έξι ώρες στη θάλασσα, μουσκεμένοι και ταλαιπωρημένοι. Ανεβάσαμε τους 40 στο σκάφος και σύραμε τη βάρκα με τους υπόλοιπους. Ήταν μέσα και μια γιαγιά 80 χρονών, αδύνατον να την ανεβάσουμε, με το κύμα θα την χάναμε. Αργότερα πλησίασε ένας ψαράς με γιατρό και λιμενικό, τους μάζεψε κι αυτούς και τους αφήσαμε όλους μαζί στην Εύδηλο. Ο κόσμος του χωριού μάς περίμενε στον ντόκο, μόλις τους κατεβάσαμε τους περιέθαλψαν όλους.

Το σημαντικό είναι ότι δεν χάσαμε άνθρωπο, δεν μας έφυγε κανένας στο νερό. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να κρατήσω ένα παιδάκι αγκαλιά, μέχρι να ανέβει η μάνα του στο σκάφος. Ώσπου να το ξαναπάρει στα χέρια της, εκείνο από την αγωνία του έκλαιγε και τσίριζε μέσα στο αυτί μου, αυτό δεν μπορώ να το ξεχάσω, με συγκλόνισε. Ένιωσα πως τα προβλήματα που έχουμε, τι θα φάμε, τι θα φορέσουμε, πώς θα πληρώσουμε το ένα και το άλλο, δεν είναι τα σημαντικότερα. Άλλα είναι τα σοβαρά. Κάθε στιγμή που καθόμαστε εδώ, στην ασφάλεια του σπιτιού μας, χάνονται ζωές εκεί κάτω, χάνονται παιδιά, πώς να κοιμηθείς ήσυχος.

Θέλω να βρω 4-5 εκπαιδευμένους ναυαγοσώστες, να κατέβουμε με το σκάφος και να βοηθήσουμε όσο μπορούμε, το σκέφτομαι συνέχεια από εκείνη την ώρα».

Το είπε και το έκανε, ο Δημοσθένης έφυγε για Λέσβο στις 15 Νοεμβρίου, φορτωμένος με ανθρωπιστική βοήθεια. Δείτε εδώ. 

Δημοσθένης, μαρίνα Καλαμαριάς