Μαζεύει ένα σωρό ετερόκλητα πράγματα, μερικά ευτελή, άλλα φθαρμένα, μπορεί να σου φαίνονται και ψιλοάχρηστα, και λες, τι στην ευχή θα τα κάνει τώρα;

«Δουλεύω με τα χέρια μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Από την κοιλιά της μάνας μου, που λέει ο λόγος. Παίζαμε πολύ με τη μαμά μου, ράβαμε, και δεν σταμάτησα ποτέ να φτιάχνω πράγματα. Μέχρι που στα 16 μου άρχισα να τα πουλάω, το έκανα επάγγελμα.
Τα υλικά μου είναι ό,τι βρω μπροστά μου, ό,τι πιάσουν τα χέρια μου. Το καλύτερό μου είναι να ανακυκλώνω, να παίρνω κάτι που έκανε τον κύκλο του, που πεθαίνει, και να του δίνω νέα ζωή. Από ένα παλιό ρούχο να φτιάξω μια κούκλα ή έναν πίνακα. Από ένα ξύλο, που πάει για το τζάκι, να φτιάξω ένα διακοσμητικό αντικείμενο.
Όταν αρχίζω κάτι καινούργιο, σκέφτομαι τον σχεδιασμό, είμαι εγώ και το αντικείμενο, δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Μετά, όταν γίνεται εμπόρευμα, παλεύω με το τεχνικό κομμάτι, τις λεπτομέρειες. Φτιάχνω ποσότητες, μου είναι εύκολο αυτό, αλλά επειδή το μυαλό μου φεύγει πιο γρήγορα από τα χέρια μου, βιάζομαι να πάω στο επόμενο σχέδιο.
Όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει υλική ανταμοιβή, ζω από αυτά που φτιάχνω, αλλά έχω πάρει και μεγάλη ικανοποίηση. Είμαι ήσυχη μέσα μου και ευχαριστιέμαι να δουλεύω, το σημαντικότερο είναι αυτό. Κι όταν είμαι σκασμένη, αντί να πάω μια βόλτα, προτιμώ να πάω εκεί, στις κατασκευές, και ξεδίνω!»

Μαίρη, Καλαμαριά