«Παραείμαι Θεσσαλονικιός, μέχρι… παρεξηγήσεως, εδώ γεννήθηκα κι εδώ θέλω να πεθάνω. Για να παραφράσω τον Γιώργο Σεφέρη, σαφώς όπου και να ταξιδέψω η Θεσσαλονίκη με πληγώνει. Όμως, το ίδιο πια με πληγώνει και όταν είμαι εδώ, και αυτό μου τη σπάει αφάνταστα. Η κατάσταση θυμίζει plastic food, τις αηδίες που λαχταράς να φας και, αμέσως μετά, λες τι βλακεία έκανα πάλι. Κάθε φορά που ταξιδεύω έξω, δεν βλέπω την ώρα να γυρίσω, αλλά μόλις φτάσω στο αεροδρόμιό μας, το Μακεδονία, ε! δεν μου έρχεται δα να πέσω να φιλήσω το χώμα! Είναι αυτός ο άρρωστος συναισθηματισμός, ο ”θεσσαλονικιώτικος”, που άλλοτε ήτανε (συζητήσιμο…) προσόν, τα τελευταία χρόνια όμως είναι ασυζητητί μειονέκτημα. Οπότε, παλεύω να απαλλαγώ από τέτοια περιττά –και αφόρητα πλέον– βάρη, είμαι σε φάση spring cleaning, ξεκαθαρίσματος. Ναι, θέλω ακόμη να ζω εδώ για συναισθηματικούς λόγους, άλλωστε εδώ βρίσκονται οι αγαπημένοι άνθρωποί μου, όπως και η δουλειά μου, που την λατρεύω. Μπορεί να είμαι σε μια ηλικία που έχω βαρύνει λίγο πολύ, παρ’ όλα αυτά δεν θέλει και πολύ, άμα μου τη δώσει, να αλλάξω εντελώς άποψη και… τοποθεσία!
Άλλωστε, για τους περισσότερους θαρρώ, μόνιμα πλέον ισχύει όπως ακριβώς το είπε (και πάλι) ο κυρ-Γιώργος μας: Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό…»

Γιάννης, ΑΠΘ