Όταν τον βλέπεις να δουλεύει πάνω από το πληκτρολόγιο, σκέφτεσαι ότι αυτό είναι προέκταση των χεριών του. Δεν μπορείς να τον φανταστείς να κάνει κάτι άλλο. Μόλις όμως περάσει την πόρτα του γραφείου του, βρίσκεται ήδη αλλού.

«Το θέατρο ξεκινάει από τα μαθητικά μου χρόνια. Βρέθηκα σε ένα περιβάλλον, από τη γειτονιά ακόμα, Συκιές, Καλλιθέα και τα πέριξ, με άτομα αρκετά από τα οποία είναι σήμερα γνωστά ονόματα. Από κάτι παραστάσεις που σκαρώναμε στην τότε Βασιλική Πρόνοια, καταλήξαμε σήμερα να κάνουμε μικρά ή μεγάλα θεατρικά πράγματα, ο καθένας ανάλογα με την αφοσίωσή του. Μετά Καφεθέατρο, στη συνέχεια –και μέχρι σήμερα– Θέατρο Αναζήτησης Θεσσαλονίκης με τον Αχιλλέα Ψαλτόπουλο και βλέπουμε.
Το θέατρο είναι μια διαδικασία που αντικαθιστά τον φόβο σου στην επικοινωνία με τους ανθρώπους. Βοηθάει να έρθεις σε επαφή με τον κόσμο, καταργεί τις άμεσες και έμμεσες αναστολές που μπορεί να έχεις σε προσωπικό επίπεδο. Πίσω από το προσωπείο του ρόλου μπορεί να κριθείς για το αν είσαι καλός ή κακός, αλλά δεν είσαι εσύ, είναι ο ήρωας. Το πολύ πολύ να σου πουν ότι δεν είσαι καλός ηθοποιός, μικρό το κακό.
Πιστεύω πως λίγο πολύ, όλοι όσοι κάνουν θέατρο έχουν ένα πρόβλημα επικοινωνίας με τους άλλους».

Γιάννης, στοά Χρυσικοπούλου #1