Είναι συνταξιούχος μοδίστρα. Στα 80 της χρόνια έχει ράψει τόπια ύφασμα, ούτε που θυμάται πόσα. «Μου είπαν ότι οι πρόσφυγες στην Ειδομένη χρειάζονται σακίδια, αδιάβροχα, μάρσιπους για τα μωρά που κουβαλάνε. Ό,τι περνάει από το χέρι μου θα το κάνω. Τόσοι δικοί μου ήρθαν πρόσφυγες από τον Πόντο, οι γονείς μου, οι παππούδες μου, ξέρω τι θα πει να είσαι στον δρόμο. Δεν σταμάτησα ποτέ το ράψιμο. Από την ώρα που βγήκα στη σύνταξη ράβω για συγγενείς και φίλους. Τώρα είναι η ώρα να κάνω κάτι και γι’ αυτούς που έχουν ανάγκη».

Μάγδα, Καλλιθέα.