Όποιος νομίζει ότι ζωή στην πόλη σημαίνει μπετόν, μπετόν και μπετόν, παρακαλώ να διαβάσει το παρακάτω κείμενο μέχρι την τελευταία τελεία.

«Μέχρι πριν από πέντε χρόνια είχα το τυπικό αστικό μπαλκόνι με τρεις τέσσερις γλάστρες. Ύστερα ανακάλυψα την κηπουρική και τώρα δεν ξέρω πόσες έχω.
Όσο περισσότερο ασχολούμαι τόσο περισσότερο μου αρέσει. Είναι πολύ ωραίο να σηκώνεσαι από την οθόνη του υπολογιστή και να δουλεύεις με τα χέρια, να ανακατεύεσαι με το χώμα. Είναι και μια άσκηση ταυτόχρονα, μαθαίνεις να έχεις υπομονή, να έχεις την ευθύνη της φροντίδας και χαίρεσαι το αποτέλεσμα του κόπου σου.

Τα φυτά είναι μία ζωντανή κοινωνία, κάνουν παρέα μεταξύ τους, δεν τα αραδιάζω δίπλα δίπλα στην τύχη. Δεν αρκεί το σωστό πότισμα και το καλό χώμα, χρειάζονται το κατάλληλο περιβάλλον. Όταν δω ότι αναπτύσσονται καλά, δεν τα πειράζω καθόλου. Εκείνα που δεν προκόβουν, τους αλλάζω θέση, μέχρι να βρουν τη σωστή παρέα. Ακούγεται περίπλοκο, ίσως και παράδοξο, αλλά δεν είναι. Διαβάστε το βιβλιο ‘Τι θα έβλεπε η Αλίκη στη χώρα των φυτών’ και θα με θυμηθείτε.

Στη βεράντα μου έχει δημιουργηθεί ένας μικρόκοσμος, όχι μόνο από φυτά αλλά και από πεταλούδες, μέλισσες, πασχαλίτσες, περιστέρια που έρχονται για να πιουν νερό. Αισθάνομαι ότι ακόμη και ο αέρας είναι διαφορετικός, παρακολουθώ την αλλαγή των εποχών και ταυτόχρονα αλλάζει η διάθεσή μου. Από το τέλος Απριλίου μέχρι το τέλος Οκτωβρίου περνάω τις περισσότερες ώρες μου στο μπαλκόνι».

Στάθης, ο κηπουρός του 5ου ορόφου.