Κάποια παιδιά εφευρίσκουν τον δικό τους παράδεισο, ακόμη και μέσα στα ερείπια. Σιγά μην περιμένουν την ανάπλαση…

«Από μικρός, γύρω στα δώδεκα με δεκαπέντε, ερχόμουν στου Κόδρα με τους φίλους μου για να παίξουμε. Τότε τα κτίρια ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Έβρισκες μέσα άστεγους, ναρκομανείς, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Καμιά φορά οι κάτοικοι της περιοχής μας κυνηγούσαν, ή και η αστυνομία, γιατί συνέβαιναν διάφορα εκεί μέσα.
Εμείς πιάναμε έναν χώρο και φτιάχναμε το δικό μας σπιτάκι. Μαζευόμασταν πέντε δέκα φίλοι, τον καθαρίζαμε, φέρναμε καρέκλες, τραπέζια, κανέναν καναπέ αν βρίσκαμε, και μαζευόμασταν εκεί. Ειδικά όταν θέλαμε να κάνουμε κοπάνα από το σχολείο, πού αλλού να πηγαίναμε; Θα μας έπαιρναν είδηση, στην Καλαμαριά γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Έτσι είχαμε ένα δικό μας στέκι. Τώρα, όταν καμιά φορά τριγυρνάω εδώ, έχω ωραίες αναμνήσεις από την εποχή εκείνη».

Γιάννης, στρατόπεδο Κόδρα.