Περπατάς μέσα σε μια σχεδόν έρημη στοά, που κάποτε έσφυζε από ζωή, υπήρχαν στιγμές που δεν χωρούσες να περάσεις. Μια στοά που στα εγκαίνιά της «… στους επίσημους καλεσμένους, σε ιδιαίτερο σαλόνι, προσφέρθηκαν μαύρο χαβιάρι, σαμπάνια και γαλλικά κρασιά», όπως μας λέει ο Τομανάς. Ελάχιστα τα μαγαζιά που απέμειναν, περισσότερες οι ταβέρνες. Σκέφτεσαι ότι, τελοσπάντων, η φυσιογνωμία της στοάς αλλάζει, και μια μέρα (εύχεσαι) θα ξαναβρεί τον δρόμο της. Και τότε, ενώ παλεύεις να κρατήσεις την αβέβαιη αισιοδοξία μέχρι την έξοδο, το ανελέητο σύνθημα «θα αποτύχεις» σου βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά. Τα παιδιά με τα σπρέι παίζουν με τον πόνο μας… Μεταξύ μας, καλά κάνουν.

Στοά Μοδιάνο