Η Rose δεν φοβάται να φοβηθεί.
«Ενώ ο θάνατος, όταν χάνουμε αγαπημένα πρόσωπα κοντά στην ηλικία μας, γίνεται πραγματικότητα και μας αγγίζει προσωπικά, ο θάνατος στη διάρκεια μιας πανδημίας όπως η σημερινή γίνεται ένα φάντασμα που πλησιάζει όλο και πιο γρήγορα και με τρομάζει.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Εξαιτίας του άγνωστου.
Ας πούμε, αν βρεθώ στο κρεβάτι του νοσοκομείου με τον αναπνευστήρα, πόσοι άλλοι θα είναι στο δωμάτιο και πόσο κοντά τα κρεβάτια; Θα μπορώ να κινηθώ, να διαβάσω, να πάω στο μπάνιο;
Αν βρεθώ σε μια σακούλα στο νεκροτομείο, τι θα αφήσω πίσω μου;
Τι θα γίνει με τα ανεξόφλητα χρέη από και προς εμένα;
Το παιδί μου, που ζει στο εξωτερικό, θα μπορέσει να έρθει;

Πώς να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι δεν θα έχω την ευκαιρία να επανορθώσω όσα θέλω ή να πω αντίο;»

Rose, Πλ. Διοικητηρίου