Το να συμμετέχεις σε μια χορωδία είναι σπουδαίο πράγμα. Διότι μέσα από τη φωνή σου ακούς και τη τη φωνή του άλλου. Μέσα από τη φωνή του άλλου, ακούς το σύνολο. Ξεχνάς τον εγωισμό, βρίσκοντας τον εαυτό σου. Αυτό υποστηρίζει η Eljona. Τρεις χορωδίες διευθύνει, κάτι θα ξέρει.

«Μικρή ήμουν ένα αγοροκόριτσο, καμία σχέση με την τέχνη. Η μουσική μπήκε στη ζωή μου κατά λάθος.

Ήμουν 5,5 χρονών, όταν η μεγάλη μου αδερφή πήγε να γραφτεί σε μουσικό σχολείο, και πήραν κι εμένα μαζί. Κάποια στιγμή που δεν έβρισκε σωστά τις νότες, νευρίασα και… μπήκα στη μέση, σε κάτι την διόρθωσα, και ο δάσκαλος είπε στον πατέρα μου «η μικρή έχει μουσικό αυτί». Έτσι ξεκίνησαν όλα. Ακούγεται τρελό, αλλά υπάρχουν παιδιά που έχουν απόλυτο αυτί και, ευτυχώς, εγώ είχα αυτό το δώρο από τον Θεό.

Για μένα η μουσική ήταν ένας άλλος κόσμος. Από τη στιγμή που συναντήθηκα με τις νότες, οι νότες μού μιλούσαν. Η Ντο μου έλεγε «είμαι η Ντο», η Ρε μου έλεγε «είμαι η Ρε», απέκτησαν προσωπικότητα.

Και κάθε είδος μουσικής έχει τη δικιά του προσωπικότητα. Αλλά κι εγώ αλλάζω, ανάλογα με τη μουσική, και προσπαθώ να βάλω τη σφραγίδα μου.

Άρχισα με πιάνο και, σε πολύ μικρή ηλικία, χορωδία τετράφωνη. Πολύ δύσκολη για μικρά παιδιά, όταν δεν έχουν μουσικές αποσκευές, ακούσματα από την οικογένεια για παράδειγμα. Το βλέπω και τώρα, ως δασκάλα χορωδίας. Εμένα ο παππούς μου ήταν βλάχος, και έτσι το πολυφωνικό τραγούδι μου ήταν οικείο.

Στα 13 βρέθηκα από την Αλβανία στη Ρουμανία με μια υποτροφία, μαζί με πολλά ακόμη μικρά παιδιά. Δύσκολα χρόνια αλλά και τα καλύτερά μου. Έχω πεινάσει, έχω νευριάσει, έχω ουρλιάξει, έχω γελάσει, μέσα σε δέκα χρόνια εκεί τα έζησα όλα, είμαι πια γεμάτη!»

Eljona, οδός Πτολεμαίων