Τον γνωρίζω από την εποχή που δουλεύαμε και οι δύο στην εφημερίδα Μακεδονία. Μόλις είδα τα σκίτσα του, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αυτά τα καραβάκια είναι ο Στέλιος έτσι όπως τον γνώρισα.  Έχουν εκ πρώτης όψεως μια παιδικότητα. Με τη σοβαρότητα των παιδιών περιπλέουν σε νερά που δεν είναι νερά, κάτω από αστέρια που δεν είναι αστέρια. Είναι ήρεμα και καθόλου κραυγαλέα. Δεν φωνάζουν την παρουσία τους, ούτε όμως περνάν απαρατήρητα. Τουλάχιστον για όποιον μπορεί να αφουγκράζεται και να διαβάζει μέσα από τις γραμμές. Γραμμές που φέρουν τον Πεντζίκη και τις ιερές συντομογραφίες της αγιογραφίας. Ταξιδέψτε μαζί τους, τα καραβάκια του Στέλιου θα βρίσκονται στη φιλόξενη Ζώγια μέχρι το τέλος Αυγούστου.

«Βρέθηκα μια μέρα να πίνω τον καφέ μου κάπου στο κέντρο, ανήμερα του Αγίου Νικολάου θυμάμαι. Έβγαλα ένα κομμάτι χαρτί και το μαύρο μαρκαδοράκι κι άρχισα να σκιτσάρω ένα από αυτά τα καραβάκια. Η εφημερίδα Μακεδονία, όπου δούλευα, είχε κλείσει πριν από λίγο καιρό, χρόνο είχα πιο πολύ από ποτέ, και η ζωγραφική ήταν μία διέξοδος.

Όλα τα σκάρωσα πάνω από ένα φλιτζάνι καφέ, σε διάφορα σημεία της Θεσσαλονίκης. Το ένα καραβάκι έφερε το άλλο και νομίζω ότι δύσκολα πια θα τα αφήσω».

Στέλιος Κούκος, Αλεξάνδρου Σβώλου