Στα 18 του χρόνια, ο γιος του βασιλιά Φίλιππου, μονολογεί. Έτσι τουλάχιστον τον φαντάστηκε ο Θανάσης Γεωργιάδης στο αφήγημά του Αλέξανδρος.

«Έπειτα από τη διήγησή της έφυγα αγανακτισμένος, τράβηξα στο παλάτι, βρήκα έναν καθρέφτη κι έμεινα ώρα πολλή μπροστά του να εξετάζω το πρόσωπό μου. Είδα τα μάτια μου. Ήταν και είναι ακόμα υγρά, γυαλίζουν. Στο σκοτάδι λάμπουν, όπως τα μάτια του αγριόγατου, δίχως όμως την αστραπή της κακίας εκείνου. Ύστερα παρατήρησα το δέρμα μου, άσπρο, μι’ ασπράδα που κοκκινίζει στο λαιμό, το πρόσωπο, το στήθος, εκεί που το χτυπάει ο ήλιος. Κι αυτό που είδα, δεν το απέδωσε κανένας καλλιτέχνης και ζωγράφος. Οι περισσότεροι με παρασταίνουνε με ένα χρώμα γκρίζο (ίσως γιατί το θεωρούνε πιο βασιλικό και αυστηρό, και ίσως επειδή νομίζουν πως δε γίνεται να είναι όμορφος πολύ ένας βασιλιάς ή ένας βασιλιάς μελλοντικός)».

Αλέξανδρος, νέα παραλία