Γεννήθηκε στο Σαράγεβο και το ’92 βρέθηκε στην Ελλάδα πρόσφυγας, λόγω του πολέμου. Σπούδασε δασολόγος, αλλά καταγίνεται με ό,τι πλέει στη θάλασσα.

«Το μότο μου είναι ‘‘Ό,τι χαλάει δεν το πετάμε, το φτιάχνουμε. Μόνοι μας’’. Από παιδί κατσαβιδάκιας.
Όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα δούλευα πωλητής σε ένα κατάστημα με ναυτιλιακά. Ανακάλυψα ότι το αφεντικό μου είχε ένα παλιό σκάφος στον Όμιλο. Τα μεσημέρια βαριόμουν να πάω σπίτι, έπαιρνα μια εργαλειοθήκη και κατέβαινα εκεί κάτω να το επισκευάσω. Είχα τα πάντα: Κάτι που ήθελε φτιάξιμο, εργαλεία και υλικά. Ονειρεμένα πράγματα!
Κάπως έτσι έγινα συντηρητής σκαφών. Εδώ στη μαρίνα καμιά μέρα δεν μοιάζει με την προηγούμενη, πάντοτε έχεις ένα πρόβλημα να λύσεις. Μπορεί να είναι τεχνικό, μπορεί να είναι ο καιρός. Πάγωσε ο γερανός και δεν μπορείς να κάνεις ανέλκυση; Δεν περιμένεις τον ήλιο, ανάβεις φωτιά, τον ξεπαγώνεις και κάνεις τη δουλειά σου.
Αυτός είναι ο παράδεισος για μένα: ένα μέρος όπου κάτι χάλασε και περιμένει να το φτιάξω. Η κόλαση; Ένα γραφείο, δουλειά στον υπολογιστή, επαφές και τηλεφωνήματα. Συνταγή που σκοτώνει».

Άλεξ, μαρίνα Καλαμαριάς